وبلاگ پسر afg
خوشکل پسروبلاگ پسر afg
خوشکل پسر
برای وطن پرستان
غروب در نفس گرم جاده خواهم رفت
پیاده آمده‌بودم، پیاده خواهم رفت
طلسم غربتم امشب شکسته خواهدشد
و سفره‌ای که تهی بود، بسته خواهدشد
و در حوالی شبهای عید، همسایه!
صدای گریه نخواهی شنید، همسایه!
همان غریبه که قلک نداشت، خواهدرفت
و کودکی که عروسک نداشت، خواهدرفت
منم که هر که مرا دیده، در گذر دیده
منم که نانی اگر داشتم، از آجر بود
و سفره‌ام ،که نبود، از گرسنگی پر بود
به هرچه آینه، تصویری از شکست من است
به سنگ‌سنگ بناها، نشان دست من است
اگر به لطف و اگر قهر، می‌شناسندم
تمام مردم این شهر، می‌شناسندم
من ایستادم، اگر پشت آسمان خم شد
نماز خواندم، اگر دهر ابن‌ملجم شد
طلسم غربتم امشب شکسته خواهدشد
و سفره‌ام که تهی بود، بسته خواهد شد
غروب در نفس گرم جاده خواهم‌رفت
پیاده آمده‌بودم، پیاده خواهم‌رفت
چگونه بازنگردم، که سنگرم آنجاست
چگونه؟ آه، مزار برادرم آنجاست
چگونه باز نگردم که مسجد و محراب
و تیغ، منتظر بوسه بر سرم آنجاست
اقامه بود و اذان بود آنچه اینجا بود
قیام‌بستن و الله اکبرم آنجاست
شکسته‌بالی‌ام اینجا شکست طاقت نیست
کرانه‌ای که در آن خوب می‌پرم، آنجاست
مگیر خرده که یک پا و یک عصا دارم
مگیر خرده، که آن پای دیگرم آنجاست
شکسته می‌گذرم امشب از کنار شما
و شرمسارم از الطاف بی‌شمار شما
من از سکوت شب سردتان خبر دارم
شهید داده‌ام، از دردتان خبر دارم
تو هم به‌سان من از یک ستاره سر دیدی
پدر ندیدی و خاکستر پدر دیدی
تویی که کوچه غربت سپرده‌ای با من
و نعش سوخته بر شانه برده‌ای با من
تو زخم دیدی اگر تازیانه من خوردم
تو سنگ خوردی اگر آب و دانه من خوردم
اگرچه مزرع ما دانه‌های جو هم داشت
و چند بته مستوجب درو هم داشت
اگرچه تلخ شد آرامش همیشه‌تان
اگرچه کودک من سنگ زد به شیشه‌تان
اگرچه متهم جرم مستند بودم
اگرچه لایق سنگینی لحد بودم
دم سفر مپسندید ناامید مرا
ولو دروغ!، عزیزان! بحل کنید مرا
تمام آنچه ندارم، نهاده خواهم‌رفت
پیاده آمده‌بودم، پیاده خواهم‌رفت
به این امام قسم، چیز دیگری نبرم
به‌جز غبار حرم، چیز دیگری نبرم
خدا زیاد کند اجر دین و دنیاتان
و مستجاب شود باقی دعاهاتان
همیشه قلک فرزندهایتان پر باد
و نان دشمنتان ـ هر که هست ـ آجر باد
شاعر:محمد کاظم کاظمی
خوشکل پسر در یک روز تعطیل دیگه..
روز جمعه با دوستام رفتیم تهران ... اینا هم ماشینای اوناست...
ماشین من بنزین نداشت ... با ماشین بچه ها اومدیم
شعری از ابوطالب مظفری
بیا دمبوره بی تو ام دم برید هجوم خزان شاخ و برگم برید
زآتش تب ارغوانی بیار کهن نغمه ای بامیانی بیار
که تا سردهم قصه ای نام و ننگ بسوزم رگ و ریشه ای خاروسنگ
بیا دمبوره قصه ای ساز کن سری عقده های کهن باز کن
بخوان مخته ای از بهار و خزان به اسطوره ای کوه چهل دختران
بیا پخته کن این گل خام را بزن پنجه های دل آرام را
چو شب کرد آهنگ نابودیت بر آور ز دل لحن داودیت
بیا امشب آهنگ دیگر بزن کمی هم به آئین صفدر بزن
بزن تا دو دستت ریا رو شود که ایمان من آهنین خو شود
من امشب ز رنگ و ریا خسته ام ز تسبیح و تیغ و طلا خسته ام
من این زهر از جام دین خورده ام ز فتوا فروشان کمین خورده ام
بیا دمبوره سینه تنگ آمده شب این بار با هفت رنگ آمده
صدای تو یعنی زمین تنگ نیست مدام آسمان طاق یک رنگ نیست
تو یعنی که نور صدا زنده است خدا زنده است و صدا زنده است